Επικρατεί η άποψη ότι τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται στην Ελλάδα είναι μονόδρομος για την διάσωση της ελληνικής οικονομίας. Σύμφωνα όμως με άρθρο των Ricardo Caballero και Francesco Giavazzi στους Financial Times, (αναδημοσιεύεται στα ελληνικά στο TVXS) υπάρχουν τουλάχιστον 2 γενικές στρατηγικές και φέρνουν το παράδειγμα της Ιρλανδίας.
Το 1982 η Ιρλανδία πνίγεται στα χρέη και εφαρμόζει μέτρα λιτότητας. Το αποτέλεσμα ήταν να βυθιστεί σε μεγαλύτερη ύφεση και να αυξηθεί το χρέος της. Αλλά το 1987 η ίδια χώρα αποφασίζει αντί για περαιτέρω δυσμενή μέτρα να προχωρήσει σε περικοπές δαπανών που, σε συνδυασμό με την υποτίμηση του νομίσματος (εξαιτίας της οποίας αυξήθηκαν οι εξαγωγές), έβγαλαν γρήγορα τη χώρα από την κρίση.
Η Ελλάδα βέβαια δεν έχει τη δυνατότητα να υποτιμήσει το νόμισμά της. Παρ'όλα αυτά, η υποχώρηση του ευρώ έναντι του δολαρίου το τελευταίο χρόνο είναι πολύ μεγάλη και ενδεχομένως αποδειχθεί ιδιαίτερα ωφέλιμη για τις "προβληματικές" Νότιες οικονομίες, εφόσον βέβαια αυτές φροντίσουν να εκμεταλλευτούν το ευνοϊκό περιβάλλον που διαμορφώνεται για τις εξαγωγές τους σε χώρες εκτός Ευρωζώνης.
Ο Γ.Παπανδρέου δηλώνει ότι η οικονομική στρατηγική που χαράζει η κυβέρνηση έχει δύο όψεις: από τη μια επιβάλλει τα "αναπόφεκτα" φορολογικά μέτρα, και από την άλλη ωθεί την ανάπτυξη. Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι δύο όψεις είναι αντικρουόμενες και είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι ο συνδυασμός τους θα είναι αποτελεσματικός. Αντίθετα είναι πιθανό να αλληλοακυρωθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου