Που πάμε....?

Δευτερόλεπτα αφού το ματς της εθνικής μας ομάδας με την Ελβετία έληξε, όλη η ποδοσφαιρική Ελλάδα ωρυόταν για την κακή διαιτησία του Βέλγου διαιτητή που μας στέρησε, στην ουσία, την προνομιακή πρώτη θέση. Η ομάδα, κατά τους έμπειρους αθλητικογράφους, ακόμα και με δέκα παίκτες ήταν καλή και άξιζε τον βαθμό της ισοπαλίας. Που τα είδαν αυτά τα πράγματα? Πως συμπεραίνουν ότι άξιζε την ισοπαλία? Επειδή επί 84 λεπτά έπαιζε με δέκα παίκτες πίσω από το κέντρο ή επειδή μετά την αλλαγή του Χαρισθεα παίζαμε με 6 αμυντικούς? Γιατί ήμασταν κάλοι? Επειδή τις δυο ευκαιρίες που ειχαμε στο παιχνίδι ήταν από σπόντα ή επειδή η κατοχή της μπάλας ήταν 70 – 30 υπέρ των Ελβετών?

Για την απώλεια της πρώτης θέσης φταίει ο διαιτητής και τα συμφέροντα που τον επέλεξαν για αυτόν τον αγώνα. Δεν φταίει το ότι έχουμε ηττηθεί δυο φόρες από μια μετρίως μέτρια ομάδα. Δεν φταίει που ο Ρεχαγκελ (δοξασμένο το όνομα του, προσκυνήστε τον, λατρέψτε τον.....) εν έτη 2009 παίζει ακόμα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς. Όχι δεν φταίει ότι το μόνο δημιουργικό χαφ που μπορεί να προσφέρει αυτή την στιγμή στην Εθνική είναι ο Καραγκουνης, δεν φταίει οτι ο μόνος στόχος των ελληνικών συλλόγων είναι να στείλουν τους οπαδούς στο αεροδρόμιο ξεχνώντας να «παράγουν» παίχτες από τις ακαδημίες τους. Δεν φταίει ο Γκαγκατσης, ο Κοκκαλης, ο Βαρδινογιαννης και όλοι οι υπόλοιποι παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όχι φταίει ο διαιτητής, ο Πλατινι, ο Διας, το φαινόμενο του θερμοκηπίου.


Υ.Γ. Μακάρι να πάμε στο παγκόσμιο κύπελλο και αυτή τη φορά να δεχτούμε πάνω από δέκα γκολ (πράγμα δύσκολο εφόσον παίζεις με 6 αμυντικούς και 4 ακόμη παίχτες που μαρκάρουν σαν αμυντικοί) μπας και καταλάβουν όλοι αυτοί που κατηγορούν τον διαιτητή ότι με αυτό το έμψυχο υλικό που διαθέτει η εθνική είναι μια κακή ομάδα.